domingo, julho 24, 2005

BLUE VELVET


A noite estende as súas ás... Pendúranse estrelas do ceo e xorden árbores núas e frondosas, de desexo (¿quen non acubilla profundas voluptuosidades no subsáhara provisorio?). O rumor dos paxaros invade a praza nocturna e agroman luces das varandas alegres. E o torbelino de sentimentos abala esta noite tan azul...
Apareces no espazo senlleiro. Mais morres na miña man víctima do teu orgullo (transparencia de bolboreta ausente).
¿Que significa urdir escenas de delirio –as estrelas morren entre os dedos–?
Mais xorde a festa no lugar do glamour nocturno, do refulxir etéreo. E a alegría é manto que asolaga o ar... E a danza é zapato de bailarina esguía. O cabelo refulxe entre os focos... E aparece o comediante con sorriso de nube. E segue o finximento baldío pero complicado (Blue Velvet de fariña que esvara entre os dedos). E os ciumes mestúranse coa auga. E agárdante na entrada de ilusións undergrounds. E xorde ave nocturna. E es cisne sobre as cinzas.
Danzantes no escenario. Dozura do sorriso, rumor de asas de bolboreta, licor esguío, fariña que voa... E achárase o lugar do coñecemento antigo (danza absoluta), e ilumínase o vidro, e todo é delicado na noite senlleira. Voan as sombras (choiva miúda).