O FRÍO

Confeso que Vigo comeza a atacarme coa súa grisácea sordidez. Maldita melancolía de mañanciña. Subo a rúa Carral e reparo no escaparate desordenado dun carpinteiro de ribeira en miniatura, "Barquitos", vende o señor, e non hai máis ca ese taller excelso e famento doutras vidas. Ao pé do seu cuartiño de labores, outros señores madrugaron para facer o seu labor dunha vida, cortar o cabelo e mais a barba. Prenden o televisor e agardan aos clientes sentados e despreocupados. Coido que ven Bonanza ou algún sucedáneo. Son vellos barbeiros, ou barbeiros antigos, que ademais teñen un cabalo (ao estilo daqueles da moeda e galerías Oliva), para subir aos nenos mentres lles rapan o cabelo.
Deixando Carral, Vigo vólvese cidade e xorden esas figuras sempiternas que soportan o frío na esquina de Policarpo Sanz. Son figuras kaurismáticas e por iso dan pena (aínda que alguén pense que soportar penas sexa unha baixeza). Hoxe facía moooito frío e un deles tapábase cunha manta tremendo.
Príncipe, os acordeóns... o leste... os rapaces crean ambientes estragados (porque as cousas non debían ser así), e o vello entoa o violín... sempre cun sorriso xélido na boca.
E chego ao MARCO, e tamén me dan rabia moitas cousas...

Quería denunciarlle a Vigo a súa forma xeada de causarme terror... pero tamén quería reparar na anestésica lectura de Proust, da súa Combray en flor, e dos seus páramos abertos...
Grazas por aloumiñarme, señor “madeleneiro”... porque Vigo doe un gofre e mais un barquillo e medio.