DURMIMOS EN ALGODÓN

As irmás Liddell, nenas victorianas, refinadas, antigas... Pasean en barco amplo polo Támesis, perceben Fireworks music, luminoso o artificio haendeliano. Sorben té inglés escrupulosamente, len a Shakespeare e a Häendel na partitura acuática...
Preparada está á mesa unha bandexa de pastas de cores (confeti confeitado). Un piano, un só, moi sutil, imperceptíbel pero palpábel na tarde cálida.
(Teño unha colcha de cores para ti...)
E o Reverendo Charles Lutwidge Dodgson, Carrol no conto infinito, debuxa un espacio novo, unha liña tersa, algodón, para Alicia. Lebres de Marzo, Coellos teimudos -por que pasa tan axiña o tempo? Verán que escorrega-, gatos xigantes, pouco posmodernos, nada modernistas, e flores que falan porque a terra está dura, incomodísima... E non reparara no sono das flores pola terra branda, almofada, máis algodón, nube branca...
Só é un xogo de palabras, acompáñasme?
Regadeira elegante, xardín inglés, impreciso.
(Durmimos a tarde entre libros de folla finísima, sobre melodía túa, chea de sentido suxerente...)
E a tarde exquisita é eterna, o sono non esperta, sempre a piques de escorregar polo burato, sempre nena...