REMI

Remi empurrou a bolsa de viaxe constante pero distraída. Subiu ausente as escaleiras (pena tristísima) e estirou forte o límite dos ollos. Non chorou. Baixou á cafetería dourada, Something no fío musical, sorbeu un mosto... e tampouco chorou. Ficou soa e durmiu esperta, sentiu a gripe petar á porta e seguiu sen chorar. Unha luz cenital, unha noite pesada...
É imposíbel... na noite... as mondarinas, o porco-espiño rosa, o xersei de la e mamá. Eran creacións estudadas pero ideais, puras conxeturas.
Un unicornio imposíbel.

(hai quen non ten... unha colcha de cores latendo no peito, unha tosta rica na memoria... hai quen non sabe querer)