DURMIMOS EN MARMELADA

Na caixiña verde, de trigo ortegal; baixo o amarelo, de día, penso en sublime... As pálpebras descenden comodísimas, pero seguen a oír(te), e quero roubar ás horas tempo, aos minutos, esnaquizar metais brillantes pulcrísimos... Un tic imprevisíbel, sutil... feito un neno. Serás pianista, agradábel na memoria (poética), e pequeno Cabaliño do Demo, ferido, a través do espello... xa durmimos sobre froitas vermellón, sobre zucre e pastel, sobre cor ortegal, sol, trigo... durmimos sempre que ti queres, ti artelllas a nota máis luminosa, o presente máis fermoso, cristalino, transparente... e durmimos, sempre durmimos entre cereixas, amorodos, almofadas vermellas, nubes de feira empalagosísimas... as pálpebras caen cansas na éxtase da circularidade da marmelada, do licor morango, da suavidade infinita... (soño caramelo).