SELVÁTICA

Probaremos as posturas dos corpos, as sombras, as follas

de acanto

terribelmente salvaxes,

os límites desnivelados dos chans (epiderme dúctil),

as tebras

lizgairas

da dimensión movible.

Intentaremos atinxir os enveses dos corpos, a face

de atrás, as enrugas, as revoltas

descoñecidas, en percorridos poderosos e inquietantes

cinguiremos

cinturas volátiles e réptiles, espacios cotiás

mais alongables

deica as terras estrañas.

Porque en cada posición inesperada

se acha

o celme dos ceos estantíos, inmensos, as terras

rubias

da calor, as xeografías secretas, as rectas

nádegas e outeiros, as mans delicadas.

Porque en cada

sima descuberta

nace a flor que se espalla, a onda

que se eleva,

a labarada inmensa, a árbore senlleira.

Porque entrelazados, cinguidos, máis afastados,

turxentes, acubillados, anoados, nas redes,

nas historias, entre as nubes

brancas,

rebentan os corpos en territorios inexplorados.

Lucía Novas