quarta-feira, novembro 23, 2005

SABUGUEIRO NA FONTE

Quen puidera viaxar ó pasado... As xesteiras, a luminosidade na aldea, o pai ausente (Lisboa colonial de tranvía e café), a tía que consente e peitea o cabelo na sala grande, a voda elegante, o neno que nace, a rabia da intelixencia que comprende, o muíño que non cesa de moer (fariña infinita), a avoa que se agocha nunha arca grande, a auga que escorre, os carambos de xeo na poza abandonada, os carreiros que levan ó casal de mazás e mais fontes (os compañeiros das huchas e a limpeza, os cabritos na Xesteira, a alegría na humildade), os lagartos que temes, a nai que non pode deter o seu traballo (mans de laboura intensa), a planta engalanada con papel de prata, a galería vella, a tenda de Rei, e o leite que mana (fartura silenciosa), e os figos saborosos, e a avoa que recibe con Imperio Argentina (caramelos de menta, onzas de chocolate)...

15 Comments:

Blogger Laurindinha said...

Tiven que tapar os ollos coas mans cando comecei a ler... non resistín a emoción e estaba chorando, pena non ter unha cama cunha colcha de cores aquí para chorar a gusto... (CE)

7:05 da tarde  
Blogger bueno said...

lindo texto. relembrar é viver, ou vir ver. os figos deliciosos me deram água na boca.

7:48 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Tes razón, Bueno's Hideaway, pero estou relembrando algo que non vivín...

10:36 da tarde  
Blogger Colazo said...

porque nos damos conta deses momentos cando pasan? e non é porque deixamos de ser nenos que tamén, facémolo acotío.

Podíasme decir de que me soa o gato e a cegoña do post GATOS, CEGOÑAS E PINGÜÍNS? daquel Beakman da TVG?

11:13 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

É Tele-Chat, Tele-Gato... Botábano na TVG nos 80...

12:08 da manhã  
Blogger Laurindinha said...

Un apuntamento para os blogueiros que non nos coñecen persoalmente: ningunha das dúas Laurindinhas é a nena da fotografía (as fotos da nosa infancia son en color)...

12:11 da manhã  
Blogger torredebabel said...

Coma di o escritor Eduardo Galeano, "Recordar: Del latín re-cordis, volver a pasar por el corazón". Apertas dende a diáspora!

12:45 da manhã  
Blogger Laurindinha said...

Que bonita debe de ser a túa colcha...

3:37 da tarde  
Blogger folerpa said...

Carafio!!!!!! alguén que lembra o tele-chat, a min encantábame.

6:38 da tarde  
Blogger folerpa said...

Somos como ampulletas e a memoria é area que nos conforma.

6:40 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Como se quita anoooooos :D

8:39 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Nós a verdade é que xa nos esqueceramos de Tele-Chat e lembróunolo un amigo o sábado (un auténtico friky dos debuxos animados, o que paseaba cun parrulo por Pontevedra cando era pequeno)... A verdade é que me parecía estrañísimo o gato presentando o programa de televisión, e a cegoña escondéndose... Así que, o domingo, miña irmá (C.) andou remexendo en Google...

11:24 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Oh, eu também me esquecera completamente de Telegato! Obrigado pola anamnese!

1:25 da manhã  
Anonymous Anónimo said...

Que é iso de Telegato? Pérdome coa referencia. Ou eu son moi novo ou pouca memoria teño. Nacín no ano 1980. Un saúdo

7:55 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

A autora de "Gatos, cegoñas e pingüíns" naceu no 83 e ten aínda moi presente a Tele-gato...

8:33 da tarde  

Enviar um comentário

<< Home