sábado, novembro 10, 2007

FRANCISCO ESCÁNEO

E veu de Cuba coa súa pata de pau...
E montou a taberna, mercou camión e autobús e era un feliz habitante deste barrio mariñeiro que é a Banda do Río...
E Castelao e Bóveda artellaban con el as súas angueiras... Era un tempo de entusiasmo...!

Pero arribou o 36... Ninguén o molestou... tan só lle requisaban unha e outra vez o camión...
E non marchou a Bos Aires por moito que a súa muller llo dixo...

Era todo unha calma sinistra...
Chegou o día... Prendérono con outros cinco homes... (calabozos do concello...)
E fuxiron axudados pola súa pata de pau, pero por pouco tempo...
E os que o choraron sufriron a humillación ("eran coma leóns")...
As súas fillas aínda se acordan del, e énchense de rabia cada vez que se lembran de que eran unhas nenas cando o perderon...

Pasear un sábado pola tarde por Bueu é o que ten... non podes evitar emocionarte...

12 Comments:

Blogger FraVernero said...

Por suposto, cada pedra e cada persoa garda a memoria dese pasado terríbel que se abateu, como unha tormenta, sobre tanta xente... a calma sinistra veu tamén despois, cando houbo que agachar a memoria fronte á dos outros, triunfante e feixista...

Pequenas batallas de memoria que deben abrollar cada día máis, coma cen flores, antes de que desaparezan...

4:51 da tarde  
Blogger oko said...

debe de haber tantas historias así por todos os recunchos do país...
mágoa que se vaian esquecendo

9:22 da tarde  
Blogger Raposo said...

Historias como esta hai a moreas por tódolos recunchos deste país (algunhas tócannos de cerca)e está ben lembralas, porque non se debe esquecer ese tempo de inxustiza e infamia. Porque esquecelo é como darlles a victoria os que nunca a mereceron.

1:14 da manhã  
Blogger TXARI said...

e na vossa memória faise realidade o mito de que o bo nunca morre...

6:56 da tarde  
Blogger Tongzhi said...

É bom avivar as memórias...

12:24 da manhã  
Blogger Veloso said...

Non hai que esquecer nunca. E non só pola dignidade dos que morreron, senón pola liberdade dos que lembramos.

1:18 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

un agasallo

5:23 da tarde  
Blogger Veloso said...

Permitídeme unha intromisión. Convido as Laurindinhas e numerosa compaña a este novo blog:
http://nalinguagalega.blogspot.com/
Para o que queirades opinar. Un saúdo.

10:42 da manhã  
Blogger X said...

Lembrar é bo, recoñecer os erros convirte a lembraza en algo mellor e emocionarse co recoñecemento e coa lembranza xa resulta óptimo.
Saúdos despois de tanto tempo.

11:08 da manhã  
Blogger Tongzhi said...

O nosso caminho é feito pelos nossos próprios passos, mas a beleza da caminhada depende dos que vão connosco.
Boas Festas!!!
Abraços

11:32 da manhã  
Blogger paideleo said...

Boas festas.

3:09 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Bonita foto do senlleiro barrio budetense da Banda do Río.

Dá mágoa ver como tantos persoeiros coma Francisco Escáneo ou o Alcalde Johán Carballeira deron a vida por uns ideais...e o final que tiveron: asasinados por uns golpistas. Mortos por profesaren unha ideoloxía. Familias destrozadas. Temos unha materia pendente....

11:14 da tarde  

Enviar um comentário

<< Home