SPLENDOR IN THE GRASS

Dende hoxe unha das privilexiadas... profundamente emocional, terribelmente fatal...
Sublime secuencia final, desgarradora...
Pero el amor, esa palabra... para que sucumbir?
A reconstrución na memoria, as palabras, os ciclopes, os desencontros, a loucura... -puta ou madonna?-, o eterno dilema, a escura visión, a lacra máis vella, o convencionalismo máis estúpido.
(Podes ser o que máis queiras...)
Poder ir a todas partes, correr, desexar, opinar, amar, xirar, descansar suicida na auga...
Unha vez tiven un cravo, cravado no corazón, i eu non me acordo xa se era aquel cravo de ouro, de ferro ou de amor... (fin dun ideal, cravo descravado).
O instante infinito, o esplendor na herba, ese nunca morre, pervive intacto na memoria... Cantas Deanie, cantos Bud... cantos cravos cravados descravándose...