terça-feira, dezembro 06, 2005

SOMEBODY TOLD ME

Peguei un voltio de calor... (cables enleados, revólver eléctrico... case me flasheas co estoupido -láser efectivo-)...

Resignada partín (zoom, zoom, impórtame un faradio a depresión... agarrei a radiocasette, humanoides elásticos, saia solar, lapis de labios de ocasión, todo tirado (un desastroso culombio no montón)... Sexilia na autovía de Marín (mi radio adivina pone música divina), e dun tirón xorden botes de colón... ai, que flash me pegou, hola, hola, que tal, en la bola de cristal... (Ceci, Luci, bom!! y otras chicas de subidón). Que alucine...! Vatios e vatios de paixón, desconectados pero en acción, subministro (combustible musical...). Nun voltio sintoniza a radiación (estoupido de amor... silenciador musical... cambra -zoom, boom, faradio e culombio...-, un mar de electrodomésticos, unha electrólise eficaz...).

En el jardín, oe, en el jardín...

11 Comments:

Blogger FraVernero said...

Aí me feriches, demo! xD
A verdade, non sei de onde sacas as fotos dos electroduentes (2 posts máis atrás, os míticos aurones), todos os cais fantasmearon a miña xuventude. Sobretodo gardo lembranza emotiva da 'Bola de Cristal', o único programa infantil que trataba aos rapaces como seres intelixentes. Serie marxista, ao fin e ao cabo.
Na casa teño dous libros de guións dos electroduendes... e atópanse cousas fabulosas. Por exemplo, os capítulos adicados a Amperio Felón e a explicar... ¡a acumulación orixinaria do capital!
xD
E pregúntome qué outros fachos terás na reserva para alumear esta noite túa -incomprensíbel e subsahariana. Noite na que as dunas parecen olas, máis quedas, baixo a imposíbel luz dun crepúsculo a rás do deserto...
E deixo para que recollas, antes de partir, unha rosa, un bico e un regalo.

P.S.: se abre-la caixa do agasallo, toparás dentro esta verdade:

Porque certos estamos
De que para afogar de novo a mocidade
Precisamos mans limpas e auga clara,
E saber que arrasamos un xardín
E algunha primavera, que perdemos
Quizais algunha vida
Para volver á vida e atopármonos,
Pero non as lembranzas nin a rosa

10:43 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

O capítulo de Amperio Felón tamén o temos na noite subsahariana... pregúntome, ¿agora que os coñecementos pedagóxicos avanzan nas facultades de educación... por que non poñen atención dun raio dunha vez na programación infantil, e repiten a solución deste programa tan xenial?
Ficamos moi compracidas cos agasallos... quedan en boas mans, sobre algún tapiz dese deserto no que se atesoura a noite subsahariana...

11:53 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Sempre pensei que a bola de cristal estava sobrevalorada mas ah! Os Aurones que tempos...
Som novo para sentir-me velho

«...zas zas zas lanza rayos
y en frUUuuta los convertira...
»

8:20 da manhã  
Blogger llll said...

nunca me gustou A bola de Cristal. dábame medo, de cativa, aquelas mañás en casa dos avós con aqueles bonecos tan estraños. sempre pensei que era máis unha serie para os maiores... supoño que debería botarlle unha ollada agora, dende outra perspectiva, e ver que pasa.

12:12 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

me lo monto mal
tengo carné de identidad

reóstatos y filamentos! pasou unha eternidade...

7:38 da tarde  
Blogger torredebabel said...

son totalmente allea a todo o asunto da Bola de Cristal, pero ainda dende fora é moi divertido atopar a sorpresa que cada post de Lurindinha pon na rede e nos blogueiros. Imaxino que será como se na Arxentina alguen falara de Carozo e Narizota, Pelito ou Clave de Sol. Apertas!!

8:04 da tarde  
Blogger FraVernero said...

Ais... a bola de cristal...
Sinto discrepar con algún dos comentaristas, pero os Aurones -anque non desprovistos de encantos- quédanlle moi por detrás. Maior simpleza no discurso -típica trama para nenos-. Aínda o xoves pasado adiquei a noite cuns amigos (seino, son un dexenerado) a ver vellos capítulos destes, co Gallofa e o Potty Potty, 'Barrio Sésamo' e 'Muzzy', introductor do inglés nas nosas vidas.
Quizaves algunhas (ou moitas) cousan escapaban ao noso maxín, pero algo traballaban no nosos subsconsciente (igualiño que o primeiro Eisenstein quería que fixeran as súas películas). Un marxista impenitente non deixa de aprezalo... xD
E alén, eu divertíame moito con eles. O único que me turraba para atrás eran as actuacións de Miguel Bosé en mallas axustadas (daquela moi alleo eu ao mundo dos Queer Studies...)
xD

10:43 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Fico sen palabras ó ler tantas impresións verbais dotadas dunha grande forza expresiva... o boneco da imaxe pertence á aquela serie chamada "A Bóla de Cristal"? Teño un moi vago recordo dela. Saúdos e Bo Nadal. Xa sei que L. recibiu a miña postal electrónica. Deica a próxima

10:53 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Moitas grazas Boedense! E grazas tamén a Fravernero por me facer recordar a Muzzy, boneco polo que sentía devoción estética mais ao que non lograba entender nen mu.
E con respecto á Bola de Cristal, esta é unha dos electroduendes, a fada (a máis presumida, creo recordar)... o meu recordo é moi pequeno, era demasiado nena, (L) si que os lembra con maior precisión... pero ao mellor o feito de que o recordo sexa difuso sérveme para deleitarme moito máis con eles... ¿nunca vos pasou ao recordar algo impreciso pero que de súpeto venvos devolver algo moi valioso pero esquecido?

11:36 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

E grazas tamén a torre de babel, e a tódolos demais polas aportacións de tan preciadas letras da Bola!

11:38 da tarde  
Blogger FraVernero said...

(técnico) Trátase da 'Hada Video', que ceceaba. Algo máis coqueta era a outra electroduende-muller, a 'Bruja Truca'.
O nivel de inglés de Muzzy era paupérrimo, pero denota moito do noso sistema educativo que non foramos quen de entender nin papa. O bichiño a comer reloxos, e o malo dicía del mesmo que 'I´m clever', e claro, eu pensaba que iso quería dicir 'Son malísimo'.
E como dicía a 'Bruja Avería':
¡¡Viva el Mal / Viva el Capital!!

11:04 da manhã  

Enviar um comentário

<< Home