ATLANTIC CITY

Estas primeiras pegadas de verán... bicis, comecartos e gaseosa...
Pálido René...
fitaron para o meu espello de ondas...
(Virxinia Woolf, o sol, a escuma ...cativan bicos sobre camelias brancas... e vou esvarar por tobogán de hedras...)
Pálido René... pero foron fitar para o meu espello de ondas...
Un paso adiante na area de Atlantic City... era a princesa do asfalto (she's so... Mando Diao).
E agora fóra do planeta, fóra da marabilla...
Andaba desordenadamente feliz... no cabo do pé (tacónpuntatacón), de pinchacarneiro en chumbalagato, bicos de inverno... e a calor que penetra a través das fiestras nocturnas que se abren (aroma a pementos) ... era o torbelino das letras... Ana, eu, e a romaría de primavera, subindo sen tregua as escaleiras de pedra (atopeivos!) -levo un ombreiro nu-.
Albisquei Martinica, a min Aimé Césaire (novas da psicanálise, berros de lobo)... et les chiens se taisaient... et os grans de café (fago monstros de bestiarios) e móveme por entre liño descorado, con fino tascón e xa son figura de esgrima... E viñan a min coellos brancos de función última (remate da carreira de Arte)... era cando levaba o mundo entre a punta dos teus dedos (e non calaban, e os cans berraban)... mais andaba desordenadamente feliz...
Ser a primeira muller no casino de Montecarlo (tempada alta), xirar coas puntas dos dedos ruletas de prata, saudar estranxeiros a raias, caer co neboeiro entre figueiras madurezas, regar máculas de café... presentar a Mancini... a Pérez Prado and His Orchestra... non se pode... maldita coraxosa... así era a miña vida planetaria...
[roubáronme o papaventos que levaba tecido ao corpo... pálido René...]