THE LONG, HOT SUMMER

Torbelino. As mans axítanse procurando o vento, a respiración, aire... A asfixia por momentos é insoportábel. Porque te amo, mais ti deixas que murchen as azucenas. E confías nun futuro lento e marabilloso... pero son pasional e certeira... Porque te amo, e morro por esvarar pola túa pel lixeira, percorrer os desfiladeiros do pescozo, emocións escorregantes... Mais o límite achégase rápido e constante... e xa temo a fin.
Porque ante min se amosan novas flores, novos froitos, chairas inmensas, acubillos senlleiros, beizos entreabertos, plumas de faisán... e ti só me ofreces follas murchas, beixos pasados, caricias de caracol, sorrisos de avestruz, tentacións sen final... e ante min xorden océanos inmensos, marés altísimas, rotundidades de corpos, palpebrexares auténticos, ilusións novas...
Aínda que sei que, se agromasen en ti xiria e carromeiro, as azucenas xurdirían acesas e vivaces... Mais tamén son consciente... de que a hora límite... está a piques de chegar.