terça-feira, junho 20, 2006

ÍNSULA POÉTICA (JOAN VALENT)

Utopía escachada en mil anacos, ínsula perfecta. Mar morto. Océano desecado.
Era tanta a transparencia, tanta a luminosidade, cegaba tanto o resplandor. Era fulgor. Era edelwais senlleiro. Era ilusión de liberdade. Era ilusión de cunca asolagada. Era tanto todo e tan intenso...
Era rumor entre as pernas, sombras entre os ollos... era vieiro moi longo e moi fermoso... Era espazo estraño, era fóra do tempo, era atopía, acronía intensa. Eran peixes rebulindo entre os cabelos. Era ruído, balbordo de beleza. Era sensibilidade extrema, cotas altísimas... Era o extremo do pracer... Era tanta a transparencia...
Utopía morta, vidros escachados, rumor de paxaros, pavillóns abandonados, hortensias murchas... Dagas de cristal, esgrima absoluta...
Era todo tan fermoso...
Utopía morta.
Utopía morta.
Ínsula poética.

2 Comments:

Anonymous Anónimo said...

hum, volveron! ben chegadas, e espero que xa non esmoreza máis a noite subsahariana ;-)

8:03 da manhã  
Blogger TXARI said...

as ínsulas nom poden ser senóm poéticas, e a poesía nom é maáis que uma ínsula do mundo próprio...

7:53 da tarde  

Enviar um comentário

<< Home