terça-feira, maio 29, 2007

UNE PARTIE DE CAMPAGNE


Ou como deixar fuxir o sublime...

14 Comments:

Blogger Raposo said...

El miraa. Pero ¿que está a mirar ela?

10:54 da manhã  
Blogger Laurindinha said...

Ela está mirando cara un ruiseñor que está cantando sobre eles... e ó mesmo tempo nerviosa e pudorosa... el acaba de levala ó seu lugar favorito á beira do río e acábanse de coñecer...

3:30 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

perdón, reiseñor...

3:33 da tarde  
Blogger Marinha de Allegue said...

O Sublime non marcha...

Beijossss.
:)

9:34 da tarde  
Blogger Veloso said...

Pois o sábado irei ao sublime Bueu. Sinto que non esteas. Noutra ocasión será. Saúdos ás Laurindinhas dende a beira do Douro.

12:23 da tarde  
Blogger Tongzhi said...

Beijos para as duas!

12:11 da manhã  
Blogger FraVernero said...

Ela sempre está a mirar para o outro lado... estas mulleres...

Seguramente, o canto do paporroibo é unha mala excusa...

desconfía e acertarás...

11:53 da manhã  
Blogger gatina said...

O sublime non fuxe, pero non se deixa coller.
É precioso que alguén nos mire dese xeito cando non estamos a miralo.

9:55 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

pero triste que cando miramos para alguén, ela mire para outro lado, como quen mira un reiseñor!
(en fin, bicos para os hemisférios das laurindinhas, e teñan conta que mudou algo o enderezo da miña blogue)

10:33 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Nota erudita,

esa comediante de orixe romanes que olla para outro lado enton era esposa de Georges Bataille (o mellor verso de amor da historia: je t'aime comme on chie) e despois o seria de Jacques Lacan (La femme n'existe pas)...

Cando o destino resulta ser ironico resulta ser tamen evidente por si mesmo.

12:43 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Grazas pola nota erudita, sir Gawain!
Que maridos tan célebres tivo... ;)

1:30 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Por certo, Fra Vernero, ela está ollando ó reiseñor porque está nerviosa, acábanse de coñecer e a ela dálle un pouquiño de corte estar a soas con el...

3:42 da tarde  
Blogger Laurindinha said...

Ah, a aclaración tamén vai dirixida para Kaplan...
É que pobre muller... vós falando mal dela e ela sen culpa ningunha... ;)

3:49 da tarde  
Anonymous Anónimo said...

Creo que é un filme extraordinariamente fermoso... como a pietà Rondanini... onde a luz entra para construír un debuxo distinto...

... e o que resulta tremendo é que entón ela era Sylvia Bataille e logo sería Sylvia Lacan... por certo, un día no coche con Frau Heidegger tranquilizouna polo rápido que o seu home conducía...

12:12 da tarde  

Enviar um comentário

<< Home