Ela está mirando cara un ruiseñor que está cantando sobre eles... e ó mesmo tempo nerviosa e pudorosa... el acaba de levala ó seu lugar favorito á beira do río e acábanse de coñecer...
pero triste que cando miramos para alguén, ela mire para outro lado, como quen mira un reiseñor! (en fin, bicos para os hemisférios das laurindinhas, e teñan conta que mudou algo o enderezo da miña blogue)
esa comediante de orixe romanes que olla para outro lado enton era esposa de Georges Bataille (o mellor verso de amor da historia: je t'aime comme on chie) e despois o seria de Jacques Lacan (La femme n'existe pas)...
Cando o destino resulta ser ironico resulta ser tamen evidente por si mesmo.
Por certo, Fra Vernero, ela está ollando ó reiseñor porque está nerviosa, acábanse de coñecer e a ela dálle un pouquiño de corte estar a soas con el...
Creo que é un filme extraordinariamente fermoso... como a pietà Rondanini... onde a luz entra para construír un debuxo distinto...
... e o que resulta tremendo é que entón ela era Sylvia Bataille e logo sería Sylvia Lacan... por certo, un día no coche con Frau Heidegger tranquilizouna polo rápido que o seu home conducía...
14 Comments:
El miraa. Pero ¿que está a mirar ela?
Ela está mirando cara un ruiseñor que está cantando sobre eles... e ó mesmo tempo nerviosa e pudorosa... el acaba de levala ó seu lugar favorito á beira do río e acábanse de coñecer...
perdón, reiseñor...
O Sublime non marcha...
Beijossss.
:)
Pois o sábado irei ao sublime Bueu. Sinto que non esteas. Noutra ocasión será. Saúdos ás Laurindinhas dende a beira do Douro.
Beijos para as duas!
Ela sempre está a mirar para o outro lado... estas mulleres...
Seguramente, o canto do paporroibo é unha mala excusa...
desconfía e acertarás...
O sublime non fuxe, pero non se deixa coller.
É precioso que alguén nos mire dese xeito cando non estamos a miralo.
pero triste que cando miramos para alguén, ela mire para outro lado, como quen mira un reiseñor!
(en fin, bicos para os hemisférios das laurindinhas, e teñan conta que mudou algo o enderezo da miña blogue)
Nota erudita,
esa comediante de orixe romanes que olla para outro lado enton era esposa de Georges Bataille (o mellor verso de amor da historia: je t'aime comme on chie) e despois o seria de Jacques Lacan (La femme n'existe pas)...
Cando o destino resulta ser ironico resulta ser tamen evidente por si mesmo.
Grazas pola nota erudita, sir Gawain!
Que maridos tan célebres tivo... ;)
Por certo, Fra Vernero, ela está ollando ó reiseñor porque está nerviosa, acábanse de coñecer e a ela dálle un pouquiño de corte estar a soas con el...
Ah, a aclaración tamén vai dirixida para Kaplan...
É que pobre muller... vós falando mal dela e ela sen culpa ningunha... ;)
Creo que é un filme extraordinariamente fermoso... como a pietà Rondanini... onde a luz entra para construír un debuxo distinto...
... e o que resulta tremendo é que entón ela era Sylvia Bataille e logo sería Sylvia Lacan... por certo, un día no coche con Frau Heidegger tranquilizouna polo rápido que o seu home conducía...
Enviar um comentário
<< Home