MANÍAS DA OUTRA LAURINDINHA

As manías da outra Laurindinha (tan diferentes coma terroríficas...)

I. Cando enfermo fago coma se nada pasase: prescindo das aspirinas e do couldina... dende que abandonei aquelas menciñas tan riquiñas (vivaporús, talquistina...), xa non me apetece medicarme, nin visitar ao doutor -que xa non é palestino (para min un pastelino -fillo das plastilinas-). Ademais, fóra da casa... as enfermidades non se levan tan ben... espertas soa na noite, e soa quedas... así que cando enfermo, fago coma que non me enterei, coma se o meu móbil estivese apagado ou fóra de cobertura.

II. Antes adoitaba anotalo todo... De nena recibín de regalo unha axenda portuguesa moi xeitosa que marcaba as horas do día: eu anotaba cada teleserie que miraba, cada alimento que inxería... No meu primeiro diario anotei: Hoxe na plaza encontrei a Josefiña, pero non lle tuven medo. Tiña cinco anos.

III. Imposibilidade de conter a risa. Mentres lía no colexio, respostando unha pregunta na clase, cando alguén cae... e demais escenas lamentables nas que quedas verdadeiramente mal botándote a rir...

IV. Son un pouco teimosa... Se vou á praia (é dicir, cada día, cada verán...), teño que bañarme, enténdase: mollar o pelo pero mergullándome... non vale agachar o corpo, tapar o nariz, e botar a cabeza para atrás.

V. E cando viaxo en tren calculo o lugar no que vou sentar... non me gusta ir nos que son de catro (levas caras frontalmente e pode poñerme un pouco nerviosa), encántame ir soa (a non ser que a compañía sexa agradábel e de confianza), e gústanme máis os rexionais cutres, que van baldeiros e quenta máis a calefacción... e algo no que non poño demasiada atención, o mellor lado é o que percorre a ría de Arousa, pero non sei como fago que nunca atino e acabo sentándome do outro lado, que por outro lado, tamén ten casas interesantes (véxase zona de Catoira... botan a correr gnomos, e na auga crece a vexetación decadente...).