FLOR DE NEVE
Cando se dá a un neno un xoguete demasiado marabilloso para a súa pequena mente ou demasiado fermoso para os seus ollos a medio espertar, se é voluntarioso, desfaino; se é apático, abandónao e segue a xogar cos compañeiros. Así pasou contigo. Tiñas a miña vida e non sabías que facer con ela.Oscar Wilde, De profundis
posted by Laurindinha at 4:11 da tarde
5 Comments:
Ah... Wilde: sempre ten un xeito fermoso de contar algo triste. E falando de nenos, lembrei do meu fillo que, cando lle damos algún agasallo, xoga máis co paquete e os cordeis que co xoguete.
que boa refleçom...quem abandona aljo para voltar ao mesmo caminho, é pq nono apreciou de todo bem...e de desfaçer...eu sempre fun dos que se fijabam na orde das peças por se había que re-componher...
Hai personalidades que se nos imponhen e outras que se nos subordinan. Muitas veces o amor e o termo medio entre imposicion e subordinacion.
Un saudo de fin de semana.
¿E quen non torturou aos seus xoguetes?
A verdade, causar dor é unha sensaxción que ten o seu aquel de pracenteiro. Será o subidón de adrenalina que da o Poder, e algo infinitesimalmente semellante a enbriaguez que deben sentir os políticos totalitarios...
Aínda así, prefiro o sexo. E os libros...
Creo que a todos nos pasou de pequenos pedir o último xoguete de moda e co paso do tempo ilos vendo amoreados sen darlle saída. Que alienados estabamos!
Enviar um comentário
<< Home