quinta-feira, julho 26, 2007

CHUVIA DE PO

Dor, tristeza, dor... e unha milgranda ardente no corazón... Alguén coñece o nome deste paxaro pardo que esvoaza no meu interior? E un sentimento de soidade óntica, cósmica, terrible... E empañar os vidros con desagradables pingas de pez... E córtanche as puntas dos dedos para que non poidas tocar o ceo coas xemas das túas mans... E enorme porta con chave de ogro... E derramar líquido escuro sobre a transparencia... E xacer esquecida no fondo daquel xardín... e embelesar ós paxaros pero morrer nas profundidades das fontes... e de repente espada... e morren os lirios de sede... E tragar corazón de ouro, peixe prateado... E as árbores frondosas fican nas terras afastadas... E sentir que o mundo cae sobre os teus pés... E ver a alegría e non poder recollela... E ollar como os soños se evaporan coma nubes de sal e de socato cae sobre ti un cartafol tan vello, e tan pesado e tan tedioso... E non soportar o fastío (oh, volve resplandor...) E ter que afastarse sen querelo... E cae unha terrible chuvia de po sobre a beleza, unha terrible chuvia de po...

sexta-feira, julho 13, 2007

BYE, BYE, DARLING


It was a pleasure to meet you.

quinta-feira, julho 12, 2007

NOITE DE MANIQUÍS


terça-feira, julho 10, 2007

PRETTY BALLERINA


sexta-feira, julho 06, 2007

TEMPTATION


¡Oh, Señor, non me deixes caer na tentación!

segunda-feira, julho 02, 2007

LUMINOSIDADE

Vertixe, resplandor, luminosidade, verticalidade... A pel acesa (só con que roces o meu ouvido)... Folerpas onde me deixo caer... E déixome ir... e vou esvarando cara a ti... outra vez... outra vez... Porque nacen flores brancas nos meus seos, porque escorregan as caracolas polo meu corpo na túa presenza... Porque as túas palabras xacen nas cuncas das miñas mans... e bebo delas, refréscome na súa auga... Porque os teus sorrisos son estrelas mariñas... Porque es a presenza turbadora, o revolver no fondo, o manancial fresquísimo, o cervo que remexe... Porque es a fantástica luminosidade de día resplandecente e belo... Porque es a felicidade intensa... a rapidez do torrente, o esvarar do río, o rexurdir de socato... Porque es elevarme ata as nubes e descender ós subterráneos... Porque ás veces penso se terás a miña vida na arca das túas mans delgadas, atraentes, lixeiras e tersas como bambús, resistentes e belas coma vimbios... Porque es un pouquiño meu, un anaquiño do meu eido, o fiúncho da mañá, o orballo da primavera... Porque morro e renazo, porque es a terra abrasadora, a humidade das brañas, as montañas sinuosas, o vieiro sen final... Porque devezo pola caricia da túa cara, a tersura dos teus cabelos, a lixeira humidade dos teus beizos (bolboretas abismais...)... Porque ansío a túa voz doce e aveludada, áspera e esguía... (que se arrastra) ... Porque preciso do teu espazo para abalarme no acougo... Porque cando me achegas a ti é elevarse de socato... Porque só á túa beira son quen de ollar este intenso resplandor...