domingo, julho 31, 2005

ABSURDO


Todo es mentira en este mundo
Todo es mentira la verdad
Todo es mentira yo me digo
Todo es mentira... Por qué será?
Esperando la última ola...
Esperando la última rola... Arriba la luna Ohea...
Mentira lo que dice
Mentira lo que va
Mentira lo que cuece...
Bajo la oscuridad
...Arriba la luna Ohea...
Todo es mentira en este mundo
Todo es mentira la verdad
Todo es mentira yo me digo
Todo es mentira?
Por qué será?
Mentira la mentira
Mentira la verdad
Mentira lo que cuece
Bajo la oscuridad...
Buscando un ideal
Buscando un ideal
Cuándo será?
Cuándo será?
Por dónde saldrá el sol?

Manu Chao

sábado, julho 30, 2005

NEVE

sexta-feira, julho 29, 2005

O CAMIÑO QUE ME LEVA AO MAGO (prestidixitador)


E que camiño tomar? Malditos reloxos (Momo levaba razón...). Ben, o importante é que a partir de hoxe o verán nace de novo, a praia volve estar habitable, as rúas de pedra secan, brillan, quecen... A xente sae á rúa outra vez ao caer o sol, tras a ducha que senta tan ben (a que fai esvarar o salitre), tras o pexego diario, o bronceado na epiderme... E todo volve a ter sentido...,
Dorothy, con zapatos vermellos de charol brillante, polo camiño de esmeralda, caracol caracoleiro... e o mago (comediante de Oz) ao final do camiño (al final de este viaje en la vida...)

PACIENCIA


Paso a paso faise o camiño (creo)

quinta-feira, julho 28, 2005

A TRANSPARENCIA

PARAISO DI ATLÁNTICO

Que volva o meu paraíso inventado, o meu paraíso di atlántico -oceánico, imprescindíbel...- Quero camiñar descalza, durmir abrasada, estarricarme na area (laranxa), volver sorber algas -coma leitugas-, e profundizar no mar salgado, coma peixe, sinuosa, serpenteando (zzzzzzzzz)...

quarta-feira, julho 27, 2005

EL LAGARTO ESTÁ LLORANDO (ONDE?)


El lagarto está llorando
La lagarta está llorando

El lagarto y la lagarta
con delantalitos blancos

Han perdido sin querer
su anillo de desposados

¡Ay, su anillito de plomo,
ay, su anillito plomado!
Un cielo grande y sin gente
monta en su globo a los pájaros

El sol, capitán redondo,
lleva un chaleco de raso.

¡Miradlos qué viejos son!
¡Qué viejos son los lagartos!

¡Ay cómo lloran y lloran,
¡ay!, ¡ay!, cómo están llorando!

Federico García Lorca

CHABUCA GRANDA


Chabuca Granda luminosa, castelos de cristal, a delicadeza máis absoluta, o goce do corpo feminino, a liberdade de luz, a valentía ousada... e Perú xorde nas súas palabras finas, estampas sollías...

VIRXINIA WOOLF


Os pétalos nas cuncas, a terra hermética, e un faro de nostalxia, e un cuarto propio para a muller que somos, e a dor que vai dentro... e as ondas indispensábeis, e o río que nos leva (Ofelia modernísima), e os seixos nos petos (para a muller que somos).

segunda-feira, julho 25, 2005

O MEU PAÍS


O meu país, é verde e neboento
é saudoso i antergo, é unha xente i un chan
O meu país, labrego e mariñeiro
é un recuncho sin tempo, que durme, nugallán

Que quece na lareira, aló na carballeira
bota a rir.
É unha folla no vento, alento e desalento
o meu país

O meu país, tecendo a súa historia,
muiñeira e corredoira, acocha a súa verdá.
O meu país, saúda ao mar aberto,
escoita o barlovento, e ponse a camiñar

Cara metas sin nome, van ringleiras de homes
e sin fin.
Tristes eidos de algures, vieiros pra ningures,
o meu país

O meu país, nas noites de invernía
dibuxa a súa agonía, nun vello e nun rapaz
O meu país, de lenda e maruxías
agarda novos días, marchando de vagar

Polas corgas i herdanzas
nasce e morre unha espranza, no porvir.
É unha folla no vento, alento e desalento
o meu país

O meu país, Letra: Xoan Manuel Casado; Música: Miro Casabella

JONATHAN KREISBERG


O jazz máis puro, a esencia da música, o acorde eterno... O Principal preso do salaio, a guitarra sinuosa, o negro perfume...

A INMENSIDADE...

¿QUE É A MEMORIA POÉTICA?


Un recordo, un libro, unha canción, unha frase... ou un perfume.

Rexión totalmente específica do cerebro que rexistra aquilo que nos conmoveu, encantou, que fixo fermosa a nosa vida...

La insoportable levedad del ser, Milán Kundera
Música,
melancólico alimento
para los que vivimos de amor...
Rayuela, Julio Cortázar (cap. 46)

domingo, julho 24, 2005

CECI, LUCI, BOM Y OTRAS CHICAS DEL MONTON


Quiero ser un bote de Colón
y salir anunciado por la televisión...

(Quiero ser inocente,
completamente inconsciente...)

BLUE VELVET


A noite estende as súas ás... Pendúranse estrelas do ceo e xorden árbores núas e frondosas, de desexo (¿quen non acubilla profundas voluptuosidades no subsáhara provisorio?). O rumor dos paxaros invade a praza nocturna e agroman luces das varandas alegres. E o torbelino de sentimentos abala esta noite tan azul...
Apareces no espazo senlleiro. Mais morres na miña man víctima do teu orgullo (transparencia de bolboreta ausente).
¿Que significa urdir escenas de delirio –as estrelas morren entre os dedos–?
Mais xorde a festa no lugar do glamour nocturno, do refulxir etéreo. E a alegría é manto que asolaga o ar... E a danza é zapato de bailarina esguía. O cabelo refulxe entre os focos... E aparece o comediante con sorriso de nube. E segue o finximento baldío pero complicado (Blue Velvet de fariña que esvara entre os dedos). E os ciumes mestúranse coa auga. E agárdante na entrada de ilusións undergrounds. E xorde ave nocturna. E es cisne sobre as cinzas.
Danzantes no escenario. Dozura do sorriso, rumor de asas de bolboreta, licor esguío, fariña que voa... E achárase o lugar do coñecemento antigo (danza absoluta), e ilumínase o vidro, e todo é delicado na noite senlleira. Voan as sombras (choiva miúda).

sábado, julho 23, 2005

M. O VAMPIRO DE DÜSSELDORF


E vin a túa face, a túa boca... E pensei que nada dramático podía pasar. Pero comecei a desexar estar á túa beira nas húmidas chuvias de marzo, nos xardíns botánicos...

ANSIEDAD...


de tenerte en mis brazos...

terça-feira, julho 19, 2005

STARLUX

Despídese a lúa Catalina
SUNDAY MORNING (The Velvet Underground)
La mañana del domingo trae el amanecer
es sólo un inquieto sentimiento en mi costado
Trempano amanecer, mañana de domingo
Son sólo los años desperdiciados hace tan poco
Fíjate bien el mundo está detrás de ti
siempre hay alguien alrededor de ti que dirá
No es nada en absoluto
Mañana del domingo y me estoy cayendo
tengo un sentimiento que no quiero conocer
Temprano amanecer, mañana del domingo
Son sólo todas las calles que cruzaste no ha mucho
Fíjate bien el mundo está detrás de ti
siempre hay alguien detrás de ti que dirá
No es nada en absoluto
Fíjate bien el mundo está detrás de ti
siempre hay alguien detrás de ti que dirá
No es nada en absoluto
Mañana de domingo
Mañana de domingo...

A DAMA DE SHALOTT


Sólo los segadores que segaban temprano
entre la cebada de largas barbas
Escuchan un cantar alegre que resuena claramente
desde el río
y desciende hacia las torres de Camelot
Y bajo la luna, el segador cansado,
apilando las gavillas en las frescas tierras altas,
al escuchar el canto, murmura:
"Es la hermosa Dama de Shalott"
(...)
Allí bajó y encontró una barca
flotando bajo un sauce
Y alrededor de la proa de la barca ella escribió
"La Dama de Shalott"

Fragmento do texto The lady of Shalott, de Alfred Lord Tennyson.

(Lancelot, Vronsky, Oliveira..., ollade á Dama de Shalott)

O AMOR E A SÚA ESENCIA


Recibe un fuerte beso en el ombligo
(De Picasso a Apollinaire)

ALAN STIVELL


Despois da incertidume..., renazo das cinzas botando man da lenda bretona -Alan Stivell-. Ben puidera estar soando no día da Patria do 87, na cidade de pedra, na Quintana ou na Carballeira... Gorros de palla, carracas, galos peteirando madeira... A aldea encantada con parque de ferro, de tobogáns perigosos e randeeiras veloces... Embadurnamos a cara con pinturas, fomos compañeiras dos cabezudos xigantes, cantamos (a marmelada está metida no baúl), comemos biscoito caseiro, chegou a min Como desapareceu a Atlántida e apareceron os lagartos (con casete de regalo), vivo Manuel María na aldea de San Lourenzo... E vimos galicreques, e xogamos con Iago e con Rosiña (viñan de moi lonxe), e voltamos na noite cansa pola estrada vella, durmindo o sono pesado do día sempre eterno...

domingo, julho 17, 2005

E AGORA QUE?

sábado, julho 16, 2005

A BRAIS (NOSFERATU)



Teo relambe o algodón de azucre, coida do seu irmán Paulo (amareliño), vai de acampada, esquía na neve, desfruta no circo conversando cos arlequíns, colaborando co mago (prestidixitador), dálles o penso ás galiñas, vende leitugas na feira...
Teo é o máis grande e, sobre todo, porque vive nun mundo diferente, ateigado de homes e mulleres de cabezas redondeadas, pelo curto caracolado, pernoliñas, fazulas coloradas e ollos pequechos...
Teo vive a vida (La vida es un pájaro en vuelo), Teo é un poeta, (Cantos nenos hai aquí! Imos pasalo fenomenal), e Teo explora tantos lugares novos no mundo que xa perdeu a conta (o Neruda do pelo naranxa...)

PALMEIRAS

ILUMINA ANALÚ
PRA LÁ DE EMOTION
ANDA CHIQUE UNDERGROUND
ELA É DE LOÇAO
EM SOLUÇO
ABSOLUTO
ALEGRIA DO POLO SUL
Ú,Ú Ú,Ú
INHAM
INHAM
INHAM
INHAM
TRAZ ANALÚ
Á VOSSA IMAGINATION
QUANDO DIGO I LOVE YOU
ELA DIZ LOVING YOU
ELA É GRIFE UNDERTOP
ELA É DE LOÇAO
Y SÓLO TÚ
MI ANA LÚ
FAZ O DÍA
MI SERTãO AZUL
Ú,Ú Ú,Ú
INHAM
INHAM
INHAM
INHAM
AMA CRUEL
A VOZ DO IMAGINATION
OH, ANALÚ
I WANNA YOU
OH ANALÚ
I WANNA YOU
De Carlinhos Brown, I wanna you

DISTANCIA


Dicen que la distancia es el olvido
pero yo no concibo esa razón
porque yo seguiré siendo el cautivo
de los caprichos de tu corazón
Supiste esclarecer mis pensamientos
me diste la verdad que yo soñé
ahuyentaste de mí los sufrimientos
en la primera noche en que te amé

Fragmento de La Barca, (autor descoñecido?)
Cantada por Caetano Veloso entre outros

ESFARRAPADA

Gato, a casa de Áurea ábrese como unha tarde que nos arrola. Comprei para ti este chupa-chup. Por que a noite xorde tan cedo nos días de inverno? Curro Jiménez, boneca de trapo, alcoba de tenrura pola filla que amas, e David xorde sobre coche de xoguete, e aparece unha randeeira como parque de Caldelas. Café, teteira portuguesa de lata e ferruxe, e a Rega é a tristura máis absoluta... E agroman saquetas entre o millo, e imos polos carreiros ata a Feixiña luminosa, ata a Furna das mazás, a puza do lagarto, os culleiróns, as batas de Saldina, e Elvira xogando ás agachadas entre os fentos, e Ceci busca ao Bobo no curral, e imos a Forzáns, e o Señor Rei ofrécenos banco antigo fronte á tenda, e hai cans e leiteiras grandes que se ofrecen como agasallo dun mundo vello. E como devecemos por visitar aquela aldea perdida na carballeira (Xesteira engaiolante), a das fontes esparexidas entre as casas, a das mazás, a das pereiras bravas, o lugar dos xogos da nosa nai pequena (e vai á escola, e vai coas vacas, e limpa a casa, e pon unha planta no corredor con papel de cristal rodeando maceta improvisada -ilusión de nena-), a vivenda de Rei que dorme onda a arca das viaxes, e a limpeza na pobreza humilde, e o pan que acaba de saír do forno (fariña para o porco, artesa de fartura), e a avoa que colle a auga quente da caldeira (cociña de ferro no inverno), e os caramelos de menta, e a camiña pregable estendida no teu cuarto, e a raposa María alá no fondo das veigas, e a cabana do eirado (xesteira de acubillo), e o túnel entre os fentos (tarde radiante), e fomos ata Avión, e fomos felices, e Ghende amosa a festa antiga, dona Preguiza nova sobre a auga, e os mexicanos que habitan estación intermedia, e Alzira tan ridora, e Amadeu de broma, e un Nicolau que habitaba nas fonduras de Anceu, e o Ramís desprega as súas ás, e Barbudo esperta, e Berducido loce saias cor laranxa (varanda vella).

BUEU

O neboeiro na vila. E casas marítimas (brancas, Massós)... E Lagos. E as ondas (Virxinia Woolf, cuncas de madeira, pétalas... terra negra, rumores entre as follas...). E película de xardín inglés, botánico, en tarde de verán tranquila, neboenta... E un Museo submarino fronte á Pedra Branca. E a Roiba que nos ofrece a súa poesía, a decadencia, as voces das sereas, un antigo caderno de bitácora perdido no tempo, e os don Diegos de noite ofrecéndonos o aroma no serán, e un té bebido nas galerías abandonadas (salazóns antigas), e Pescadoira coa dignidade dun pasado de peixes e calacús, e a Praia cos comercios, e a Alameda perdida, os sons das randeeiras, os xabróns nos estantes, os xogos da auga no anaco de terra da trastenda, e a ilusión do fiúncho, o mostrador de madeira, e o avó xogando coa caligrafía de Rubio, e subimos ata a confeitería das cristinas de nata, do azucre glas sobre os bolos e a brancura das banquetas dos primeiros ollares, e saltan polo ar as fitas de cores (rosa exquisito) que enredaban os doces, e as laranxas confeitadas, e as flores cultivadas na entrada tan digna (ovos fritos de margaridas, verduras de follas, colares de marabillas), e as fotografías da primeira idade, o pato que peteira, a randeeira verde no xardín dos avós, a regadeira de xoguete e o tendal de nena (vestidos de bonecas, pinzas de muller), e un nenuco no cuarto da costura, e a tortilla francesa, e unha bañeira perdida na tarde de verán, e un biquini de peixes, e o peirao da praia Pescadoira, e Filomena abría a súa tenda, e había mirindas, e carteiras de rede...

O CARTEIRO PAT


Tardes de chuvia fronte á fantasía, o carteiro Pat baixando polo Valado (e escóitanse as campás, rumor antigo), e tomamos nocilla na tarde de plátanos e follas castañas, entre a area, baixo as flores pintadas nas fiestras (o Grupo pequeno), e a fonte agroma entre as nespereiras, a carón das silveiras... Neboeiros extraviadores, gato de felpa, agasallo entrañable (funda para o volante dun carteiro boíño), e unha vila que é aldea soñada por todos (veciños amigables, a Pequecha á nosa beira, Falcon Crest do verán...).

sexta-feira, julho 15, 2005

A CASA DOS SOÑOS



Remolacha, té, arroz con leite, elaborar doces pola tarde (os gatos dormen), herba luisa, a costura, cunca con sal, bañeira antiga, fiestra e laranxeiras, rosquillas de anís, buganvílea no patín, e escaleiras de pedra...
E todo está limpo na casa facendosa, a dos fíos de cores, a das plumas de faisán para escribir, a da calceta, a dos colares do Brasil (no inverno), a da dozura, a das papas con leite, e a das chulas de calacú, e a tortilla francesa na cea, e os ovos mornos no poleiro, e a noite que cae...
Quen puidese volver a aquel tempo primario...

1959

Te canto porque no es cierto
que te hayas muerto Camilo
te canto porque estás vivo
y no porque te hayas muerto
porque estás vivo en el alma del pueblo
de tu cariño
en la risa de los niños
y en el verde de las palmas
te canto porque estás vivo Camilo
y no porque te hayas muerto
Porque vives justiciero
en el hierro bravo y fino
de machete campesino
y del fusil del obrero
porque vive tu presencia
en el pueblo que te escucha
porque estás vivo en la lucha
y vivo en la independencia
Te canto porque estás vivo Camilo
y no porque te hayas muerto
porque estás vivo soldado
por la patria siempre en vela,
porque estás vivo en la escuela
en la tierra y el arado
vive tu rostro de miel
en la estrella solitaria
vivo en la reforma agraria
y en el sueño de Fidel
Te canto porque estás vivo Camilo
y no porque te hayas muerto
Vivo estará en la pelea
tu brazo de guerrillero
si por el agrio sendero
asoma una mala idea
y después noble y tranquilo
como en el momento aquel
oirás de nuevo a Fidel preguntar
hoy bien Camilo
(En "Y en eso llegó Fidel" de Carlos Puebla: "Ligado desde los primeros momentos a la lucha revolucionaria y al Movimiento 26 de Julio, Camilo Cienfuegos llegaría a ser Comandante del Ejército Rebelde y junto a Fidel Castro y Ernesto Che Guevara uno de los más populares líderes revolucionarios. Su muerte tuvo lugar el 28 de Octubre de 1959 por un accidente aéreo en un viaje que realizaba entre Camagüey y La Habana").

BONECOS DO SANTO ALEIXO


Queridos meus... galicreques do Alentejo...
Sementastes o feitizo nas rúas de pedra, abraiástesnos (por abracadabras) na noite maga de Compostela, aloumiñastes o meu sono inocente... Xuntos foi coma espertar entre teares fabulosos, brillantes, encantados... Quixen quedar entre vós para sempre, agachada no fondo das vosas arcas milenarias...

PERO EL AMOR, ESA PALABRA...


Oliveira se apoderó de la mano de la Maga y le contó atentamente los dedos. Después colocó la piedra sobre la palma, fue doblando los dedos uno a uno, y encima de todo puso un beso. La Maga vio que había cerrado los ojos y parecía como ausente. "Comediante", pensó enternecida...
De Rayuela, cap. 108
Julio Cortázar

quinta-feira, julho 14, 2005

ARALE!!! GUPI GUPI

Preparado o meu bocata de nocilla,
(o único que non deixaba esquecido nos peitorís das ventás)
con tres mandarinas grandes -fáciles de mondar ("mondarinas")-
comezaba a sesión máis tola da tarde.
Arale, a miña primeira referencia política,
a icona feminista que nos fixo nenas liberadas,
autómatas e automáticas.

EL ESPÍRITU DE LA COLMENA


Que tranquilas pasan as horas..., Castilla.
O tempo único, a mirada eterna
Erice... mago da imaxe sublime
Silencio nas cores da terra,
merenda, palabras deletreamos, pracer último...

quarta-feira, julho 13, 2005

EL GABINETE DEL DOCTOR CALIGARI

Imaxina que as espirais, os ángulos recortados con agresividade e as árbores decadentes forman parte do teu hábitat natural.
Imaxina que penetras nun circo cheo de fenómenos delirantes...
Imaxina a Cesare, un somnámbulo que pode responder a calquera pregunta sobre o pasado ou o futuro.
E o doutor Caligari, director do psiquiátrico no que vas parar, verdadeiro motor de toda esta viaxe á psique aterradora.
E a loucura, o delirio e a expresividade máis profunda... ven tolear comigo!

ALFONSINA STORNI


Por la blanda arena
que lame el mar
Su pequeña huella
no vuelve más
Un sendero solo
de pena y silencio llegó
hasta el agua profunda
Un sendero solo
de penas mudas llegó
hasta la espuma

Sabe Dios qué angustia
te acompañó
qué dolores viejos
calló tu voz
para recostarte
arrullada en el canto
de las caracolas marinas
La canción que canta
en el fondo oscuro del mar
la caracola

Te vas Alfonsina
con tu soledad
¿Qué poemas nuevos
fuíste a buscar?
Una voz antigua
de viento y de sal
te requiebra el alma
Y la está llevando
Y te vas hacia allá
Como en sueños
dormida, Alfonsina
vestida de mar

Cinco sirenitas
te llevarán
Por caminos de algas
y de coral
y fosforescentes
caballos marinos harán
una ronda a tu lado
Y los habitantes
del agua van a jugar
Pronto a tu lado

Bájame la lámpara
un poco más
Déjame que duerma
nodriza, en paz
Y se llama él
no le digas nunca que estoy
Di que me he ido

De Ariel Ramírez e Félix Luna

LISBOA


Lisboa, o café intenso das colonias...
a estufa quente coa estufa fría
zoolóxico de serpes mitolóxicas (quero tocalas...)
os galos que me observan pequena
a tía Esmeralda na cabeleireira, fermosa
o Amadeo procurando o meu riso galego
e os gatos que falan portugués (a Mica non os entende?)
A voz da Amália... quando os outros te batem beijo-te eu
e o tranvía fadista finalizando os tempos

O SEXO

O sexo. A fermosura do arroz. O beixo ennobelado.
¿Por que luxar a nudez con
sordidez
de tebras?
Dous corpos; atracción belísima.
E a igualdade circula
entre palabras molladas
(humidade de seiva).

ESCURIDADE


Nace a escuridade. O negrume. O frío.
A antártida
terríbel.
E xorden ollos coma beixos profundos,
e peixes circulando, e gatos
de veludo.
A escuridade. Rachar coas convencións.

APOLLINAIRE E A ARTE


O universo como modelo da arte,
inabarcable, inmenso...
A ausencia de límites (a escuridade)
o ilimitado,
a arte non pode ter cancelas
Cecilia

LIBERDADE


A poesía. A arte. O océano aberto. A liberdade...

A liberdade é o ben máis fermoso, a esencia: fóra de prexuízos, fóra das estacións, fóra dos convencionalismos...

Ser muller.

Ser valente.

Procurar a liberdade.

NOITES SUBSAHARIANAS

O desexo nace nas noites ociosas, nómades, subsaharianas.

PRADAIRO



TERRA HÚMIDA
GATIÑO
DO LUME ESCURO
ALDEA AUTOMÁTICA
PIDE UN DESEXO
QUÉROTE MOITO

JULES ET JIM


Na vosa espera, Jules, Jim... estou. A científica dos frascos transparentes, a suicida da mentira (autómata do insomnio)... Imos fumar da pipa profunda (Ceci n´est pas une pipe), deletrear verbas imposibles, partir lóstregos na noite... Somos a area baixo os lastros (quero ser o que máis queira), eternos superviventes do noso paraíso artificial inventado -música de Edith Piaf (Jezebel), pont neuf... e poesía-.

GATOS (NA PROCURA DO TEMPO PERDIDO)

CON Y SIN NOSTALGIA (Moitos moitos labirintos na barriga)

Ambos están todavía acostados. El fuma, ella come su chocolate.
La mano libre del hombre se posa sobre el vientre de ella.
-Cómo nos jodieron.
-Sí.
-Nos rompieron.
-Sí.
-Nos partieron en dos.
-Sí.
-¿Estás decidida?
-Estoy.
-Yo no sé, no sé.
-¿Por qué?
-No quisiera hacerle mal a Laura. Pero tampoco quiero joderme yo.
-Estás jodido. Estoy jodida. Tenemos que entenderlo de una vez por todas. También están
jodidos Oscar y Laura. Nunca nos tendrán del todo. Pero si vos y yo nos volviéramos a juntar,
ellos no podrían vivir, porque son mucho más débiles que vos y yo. Y en esa situación, nosotros
no la pasaríamos bien. ¿Es así o te conozco mal?
-Me conocés bien.
La mano de él descendió un corto tramo y se detuvo, tibia.
-Va a ser difícil, ¿no?
-Sobre todo desde hoy.
La mano de ella cubrió la mano de él.
-Nos partieron en dos.
-Más que eso -dijo ella-, nos partieron en pedacitos.


(Mario Benedetti, do relato "El hotelito de la rue Blomet")

(A PIQUES DE ESCORREGAR POLO BURATO)



TI ES MEU REI NESTA NOITE
ARREDOR DE SI (DE MIN)
GATO VICTORIANO
DE ELEGANCIA EXQUISITA.
ESTOUTE A SEDUCIR DEVAGAR
E TI SÁBELO
E DENDE A NOITE PRIMEIRA
FELIZ FINAL DE ESTÍO
QUIXECHES PROTEXERME CO TEU AMPLO SORRISO LIDELLIANO
A MIN, QUE FUXO TÁMESIS ARRIBA,
CONTRACORRENTE
NA TÚA INCOMPRENSÍBEL PROCURA